Zjednoczenie Robotniczo-Chłopskie

Zjednoczenie Robotniczo-Chłopskie (ZR-Ch) – konspiracyjna organizacja działająca w latach 1940-1942 na Kielecczyźnie, założona w maju 1940 w Ostrowcu Świętokrzyskim z inicjatywy byłych członków KPP Józefa Jarosza, Józefa Faleckiego, Mieczysława Głogowskiego, Stanisława Parysa i Lucjana Środę, do której obok komunistów wchodzili radykalni działacze ludowi i socjaliści. Jej głównym zadaniem było organizowanie sabotażu w fabrykach zbrojeniowych (m.in. w Ostrowcu i Skarżysku), walka z okupantem i walka o sprawiedliwość społeczną. Wkrótce organizacja ta rozszerzyła swą działalność na teren powiatów iłżeckiego, radomskiego i kieleckiego. W 1941 r. przy ZR-Ch powstał oddział partyzancki, złożony głównie z byłych jeńców radzieckich, którzy uciekli z niemieckiej niewoli[1]. W lipcu 1941 r. powstał w powiecie opatowskim partyzancki oddział Zjednoczenia Robotniczo-Chłopskiego. Dowódcą oddziału był żołnierz Hubala – Aleksander Wiśniewski ps. „Olek”. Inny oddział partyzancki tego samego Zjednoczenia przeprowadził w tym samym czasie pierwszą akcję kolejową. Na trasie Skarżysko-Radom wykolejono pociąg hitlerowski wiozący sprzęt wojenny[2]. W 1942 jej członkowie wstąpili do Polskiej Partii Robotniczej.

Przypisy

  1. ↑ JanJ. Naumiuk JanJ., Kalendarz Polskiej Partii Robotniczej, Gwardii i Armii Ludowej na Kielecczyźnie (1942-1945), Kielce: Robotnicza Spółdzielnia Wydawnicza „Prasa”, 1962, s. 21 .
  2. ↑ Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, Pomnik partyzantów ziemi kieleckiej, Warszawa: Sport i Turystyka, 1967, s. 4 .

Bibliografia

  • Józef Bolesław Garas: Oddziały Gwardii Ludowej i Armii Ludowej 1942-1945. Warszawa: 1971, s. 21, seria: Wojna Wyzwoleńcza Narodu Polskiego.
  • Edward Gronczewski: Walczyli o Polskę Ludową. Warszawa: 1982, s. 214-215.