Pływalnia przy ul. Niestachowskiej w Poznaniu
Stan z 2010 | |
Państwo | Polska |
---|---|
Miejscowość | Poznań |
Typ budynku | pływalnia |
Architekt | Marian Spychalski |
Rozpoczęcie budowy | 1933 |
Ukończenie budowy | 1938 |
Położenie na mapie Poznania | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego | |
52°25′23,3″N 16°53′39,1″E/52,423139 16,894194 |
Pływalnia przy ul. Niestachowskiej – zespół otwartych basenów kąpielowych zlokalizowanych w Poznaniu przy ul. Niestachowskiej (Sołacz-Niestachów).
Historia
Ideę zbudowania kompleksu rekreacyjnych basenów dla mieszkańców miasta podnoszono jeszcze przed I wojną światową, wskazując jako dogodną lokalizację Sołacz – popularne miejsce rekreacji, odpoczynku i rozrywki. Pierwszy projekt powstał jednak dopiero w 1925, a ostateczny wybór dokładnej lokalizacji nastąpił w 1933 (kolejny projekt). Prace powierzono młodemu wówczas architektowi, późniejszemu marszałkowi Polski – Marianowi Spychalskiemu. Wykorzystał on naturalny układ doliny Bogdanki na Niestachowie. Rzeka została skanalizowana, spiętrzone wody były dostarczane dwustumetrową rurą[1], ogrzewane przez słońce, przepuszczane przez osadnik i odżelaziacz, a następnie doprowadzane do dwóch basenów – pływackiego (południowego) i kąpielowo-rekreacyjnego (północnego)[2]. Obiekt posiadał trybuny i skocznię do wykonywania skoków do wody. Ponadto istniały szatnie (drewniane), kawiarnie i kasy.
Całość basenów oddano do użytku 31 lipca 1938[3] (basen północny wraz z zapleczem ukończono w 1936[2]), a podczas II wojny światowej jeszcze nieznacznie rozbudowano. Po zakończeniu wojny działalność reaktywowano 1 czerwca 1945, a w dniach 28-29 lipca tego roku rozegrano tutaj I Mistrzostwa Pływackie Regionu Poznańskiego zorganizowane przez Związek Walki Młodych z udziałem pięciu klubów (zwyciężył San). W rozegraniu wszystkich konkurencji przeszkodziła wówczas fatalna pogoda[4]. Obiekty służyły do 1979, kiedy to zostały zamknięte z uwagi na zły stan techniczny i powojenne zaniedbania. Do dziś służą jako baseny rybne. Zachowana jest architektura całości, w tym skocznia. Według Szymona Piotra Kubiaka, znawcy architektury Poznania, cenna jest całość tego założenia, m.in. z uwagi na zastosowanie awangardowych form architektury nowoczesnej, w tym wyobleń przywodzących na myśl czeski rondokubizm.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ spo, Nie pozostał żaden ślad..., w: Głos Wielkopolski (Z teki Kota), wycinek niedatowany (około 1995)
- ↑ a b Sprawozdanie Zarządu Stołecznego Miasta Poznania 1936, dostęp 2012-05-28
- ↑ Wydarzenia (s. 394). Kronika Miasta Poznania 3/1938. [dostęp 2012-07-25]. (pol.).
- ↑ TadeuszT. Świtała TadeuszT., Poznań 1945. Kronika Wydarzeń, Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1986, s. 195,249, ISBN 83-210-0607-8, OCLC 830203088 .
Bibliografia
- Atlas architektury Poznania, JanuszJ. Pazder (red.), AleksandraA. Dolczewska, Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2008, s. 215, ISBN 978-83-7503-058-7, OCLC 316600366 .
- Poznań – atlas aglomeracji 1:15.000, wyd. CartoMedia/Pietruska & Mierkiewicz, Poznań, 2008, ISBN 978-83-7445-018-8
- p
- d
- e
Obszary Systemu Informacji Miejskiej | |
---|---|
Osiedla mieszkaniowe | |
Parki i ogrody | |
Placówki kulturalne | |
Ulice i place | |
Kościoły | |
Pozostałe |
|
- nawiasy grupują części miasta położone w tym samym obszarze SIM
- Wikiprojekt:Poznań
- p
- d
- e
Hale | |
---|---|
Hipodromy | |
Lodowiska | |
Lotniska | |
Pływalnie |
|
Stadiony |
|
Stoki narciarskie | |
Tory wyścigowe | |
Nieistniejące |
- Wikiprojekt:Poznań