Park Narodowy Cordillera de los Picachos

Park Narodowy Cordillera
de los Picachos

Parque nacional natural Cordillera
de los Picachos

park narodowy
Państwo	Kolumbia
Położenie	departament Caquetá, departament Meta, departament Huila
Data utworzenia	5 lutego 1977
Powierzchnia	2874,94 km²
Ochrona	kategoria IUCN – II (park narodowy)
Położenie na mapie Kolumbii Park Narodowy Cordillera de los Picachos
2°46′00″N 74°39′00″W/2,766667 -74,650000
Strona internetowa

Park Narodowy Cordillera de los Picachos (hiszp. Parque nacional natural Cordillera de los Picachos) – park narodowy w Kolumbii położony w departamentach Meta, Caquetá i Huila. Został utworzony 5 lutego 1977 roku i zajmuje obszar 2874,94 km². Na wschód od niego znajduje się Park Narodowy Sierra de la Macarena, a na południowy wschód Park Narodowy Tinigua^[1][2].

Park znajduje się na wschodnich zboczach Kordyliery Wschodniej, na wysokościach od 450 do 3800 m n.p.m. Obejmuje dużą część pasma górskiego Cordillera de los Picachos w dorzeczach rzek Pato (dorzecze Amazonki) i Guayabero (dorzecze Orinoka). Jest to obszar przejściowy między wysokimi pasmami Andów a Niziną Amazonki co powoduje dużą różnorodność fauny i flory. Niżej położoną część parku pokrywa wilgotny las równikowy i tropikalny wilgotny las górski. Wyżej występuje paramo^[2][3][4].

Średnia roczna temperatura w parku wynosi w zależności od wysokości od +5 °C do +25 °C, a średnie roczne opady od 1500 do 5000 mm^[2][4].

W parku zarejestrowano 115 gatunków roślin, w tym 9 gatunków z rodziny bobowate, 8 gatunków z rodziny ślazowate i 11 gatunków z rodziny morwowate^[2].

W parku stwierdzono obecność 50 gatunków ssaków i 290 gatunków ptaków^[2].

Z ssaków są to m.in.: krytycznie zagrożony wyginięciem (CR) wełniak brunatny z podgatunku Lagotrix lagotricha lugens, zagrożony wyginięciem (EN) tapir górski, narażone na wyginięcie (VU) ocelot tygrysi, andoniedźwiedź okularowy, zębolita olbrzymia, mrówkojad wielki, tapir amerykański, pekari białobrody i mazama karłowata^[2].

Ptaki tu żyjące to narażone na wyginięcie (VU) kacykarz, ara zielona i rudosterka brązowogardła, a także m.in.: Touit stictoptera, drobik rudogłowy, grdacz soplowaty, koronówka szarogardła^[2].

Z płazów w parku występuje krytycznie zagrożona wyginięciem (CR) Atelopus petriruizi^[2].